تاریخچه سمعک

 اولین سیستم تقویتی مورد استفاده، قرار دادن دست در پشت گوش بوده است که اگرچه از لحاظ ظاهری چندان مورد قبول نیست اما باعث تقویت صدا در برخی فرکانس ها می شود. از انواع دیگر سمعک های اولیه می توان به تقویت کننده های آکوستیکی مانند بوق یا شیپور و لوله های گفتگو اشاره کرد که استفاده از آنها به قرن هفدهم تا اوایل قرن بیستم برمی گردد. با شروع قرن بیستم ساخت سمعک های کربنی ( بر پایه اصول تلفن) آغاز گردید. در حدود سال 1938 میلادی، سمعک های لامپ خلاء به بازار آمدند که از جمله ویژگی های آنها تقویت بیشتر، پاسخ فرکانسی وسیع تر و اعوجاج هارمونیک کمتر بود. سمعک های امروزی بر اساس اختراع ترانزیستور در آزمایشگاه های تلفن بل می باشند که در دهه 50 میلادی در سمعک ها بکار گرفته شد. این پیشرفت، موجب کوچک تر شدن اندازه سمعک ها، کاهش اندازه باتری و انعطاف پذیری بیشتر در طراحی گردید. به موازات آن پیشرفت هایی در ساخت اجزای سمعک شامل میکروفون، رسیور، خازن ها و مدارات مجتمع صورت گرفت.