سمعک در کودکان و نوزادان

هدف از سمعک در کودکان حداکثر استفاده از ورودی های شنوایی و به حداقل رساندن اثرات کم شنوایی در رشد و تکامل زبان گفتاری است. پس از تهیه سمعک کودک یا سمعک نوزاد مرحله بعد آگاه کردن والدین از اهمیت ورودی شنوایی اولیه، و نیاز به وادار کردن کودک برای استفاده مداوم از سمعک کودک یا سمعک نوزاد است. عادت دادن کودک به استفاده از سمعک بسیار مهم است. نوزادان برای استفاده از سمعک، کنترل حرکتی لازم را ندارند. والدینی که استفاده از سمعک را به عنوان بخشی از کارهای روزمره و معمول کودک، مانند تعویض و تغذیه نوزاد می پذیرند، می توانند از عدم تمایل و همکاری کودک به استفاده از سمعک جلوگیری کنند. کودکان غالبا از پوشیدن جوراب هایشان امتناع می کنند که ممکن است در مورد استفاده از سمعک هم مشاهده شود. در مورد نوزادی که سمعک هایش را می کشد و در می آورد استفاده از برخی روش های رفتاری می تواند مفید واقع شود. بدین منظور می توان از حواس پرت کن های لذت بخشی مانند برنامه های تلویزیونی و ویدیویی مورد علاقه کودک استفاده کرد. در مرحله بعدی، همزمان کردن ورودی شنوایی با ارائه تقویت مثبت، مانند تعامل چهره به چهره بزرگسالی که لبخند بر لب دارد کمک کننده است. زمان نیز عامل مهمی است که باید به آن توجه داشت. نوزادی که خسته شده یا بداخلاقی می کند کمتر احتمال دارد که سمعک را روی گوش هایش نگه دارد، اما والدین باید یاد بگیرند که به کودک بفهمانند استفاده از سمعک اجتناب ناپذیر است. در صورتی که برای والدین، رشد و توسعه زبان گفتاری در اولویت است، کودک باید تا آنجا که ممکن است تجارب شنیداری داشته باشد.